هیچ کس نمی فهمه عاشق چیه تو شدم. هیچکس نمی دونه، حتی خودت. عاشق این اخلاقتم که از چیزی می گذری که خیلی می خوایش چون می دونی خواستنش درست نیست. چون انسانی. نگاهش می کنی و می گی: «این دیگه خیلی زیاده رویه» و می گذری، از چیزی که بهت تقدیم شده بود. همین اخلاقت منحصر به فردت می کنه. اما هیچکس نمی فهمه. هیچکس. مگر کسی که قبلن زخمی شده، یا چیزی رو به زور ازش گرفتن. فقط همچین کسی قدر تو رو می فهمه. حیف. کاش زندگی ساده تر بود یا من آدم ساده تری بودم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر